قطع عضو، حذف یا بریدن ارگان های بدن، به ویژه دست ها و پاها، به طور کامل یا قسمتی از آن با روش جراحی است. اصطلاح آمپوتاسیون مادرزادی ، برای افرادی که به طور مادرزادی یک یا هر دو دست یا پاها را ندارند نیز استفاده می شود. واژه amputation از کلمه amputar لاتین مشتق شده که به معنی حذف است. از اواخر قرن هفدهم، در اصطلاح پزشکی غالب شد.
آمپوتاسیون ها اغلب در موارد زخم، زخم عفونی ، تومور، دیابت یا نرسیدن خون کافی برای یک عضو استفاده می شود. گاهی اوقات دست ها یا پاهایی که عملکرد ندارند و یا بسیار تغییر شکل یافته اند، قطع عضو اعمال می شود. از دست دادن خون و عفونت درموارد زخمی شدن به علت دیابت یا انسداد عروقی، خطر گسترش بیماری قانقاریا و در افراد مبتلا به تومورهای بدخیم استخوان یا بافت نرم، قطع عضو می تواند زندگی افراد را نجات دهد.
امروزه جراحی، باعث شده است که ارگان های آسیب دیده شدید، بدون ارجاع به قطع عضو درمان شود. تجربیات به دست آمده در جنگ جهانی دوم، به خصوص در درمان صدمات شدید با استفاده از خون و پلاسما، مانع قطع عضو پاها و دست ها در افراد زیادی شد. پروتزهای مدرن (اندام های مصنوعی)، به ویژه پس از قطع پا ، مشکلات بیمار را تا حدودی کاهش می دهد. در افرادی که به طور مادرزادی دست یا پا ندارند، روش های جراحی ضروری نیست و بیشتر از اندام های مصنوعی استفاده می شود. اگر چه علت آمپوتاسیون مادرزادی ناشناخته است، تصور می شود این کمبود، یک اختلال ساختاری ارثی نیست. در برخی از کشورها، برای مجازات از قطع عضو استفاده می شود.
این فرایند اغلب به چند دلیل انجام می شود. در افرادی که دست یا پای آن ها تا حدی آسیب دیده یا شکسته که بهبود نمی یابد، قطع عضو بهتر است. بخشی که به دلیل هر بیماری تغذیه نشده و دستی که مرده و یا پایی که دچار قانقریا شده از دلائل قطع عضو است. قطع نکردن این پا یا دست باعث خطراتی می شود که می تواند منجر به از دست دادن زندگی فرد شود. همچنین بخشی از دست یا پا که به طور کامل رشد نکرده ،عملکردی ندارد، توانایی بدن برای حرکت را محدود کرده و ظاهری خوب ندارد می تواند قطع شود.
قطع عضو، که نتیجه آسیب است، یکی از رایج ترین انواع جراحی است. موارد مورد نیاز قطع عضو در زندگی روزانه، به دلیل مکانیزاسیون و عادات رانندگی سریع افزایش یافته است.
پس از قطع عضو، بیمار به مدت 14-5 روز در بیمارستان می ماند. سپس پانسمان هر روزه انجام می شود. متخصص هر دو هفته یک بار بهبود زخم را ارزیابی می کند. بازیابی کامل در 4 تا 8 هفته دیده می شود.
بازسازی زخم و پا به سرعت بعد از قطع عضو شروع می شود. در روزهای اول، تمرینات کششی، سپس انتقال از تخت به صندلی چرخدار و استفاده از عصا آموزش داده می شود. بیمار در نهایت یاد می گیرد که با دادن سنگینی وزن خود به پا به زندگی خود ادامه دهد. آموزش پای پروتز یا پای مصنوعی می تواند ظرف 10 روز پس از جراحی شروع شود. به طور کلی، آماده سازی پروتز بیمار 4-6 هفته طول می کشد، اما استفاده آن به طور موثر هفته ها طول می کشد.
هر روش جراحی خطر دارد. این یک عملیات است که ممکن است خطر آمپوتاسیون، مخصوصا در افراد مسن با بیماری های متعدد داشته باشد. عفونت بعد از عمل، خونریزی، بهبود نیافتن زخم، مشکل در حرکت و صاف کردن مفاصل مشکلاتی است که می تواند پس از جراحی بروز کند. بافت باقی مانده نمی تواند بهبود یابد و ممکن است قطع شود.
در سال های اخیر، در مراقبت بعد از آمپوتاسیون، موفقیت های قابل توجهی به دست آمده است. اگر چه روش های قطع عضو جدید نیستند، نتایج حاصل از توسعه تکنیک های سبک وزن اما مقاوم در ساخت پای مصنوعی و قطعات بازو از مخلوط آلومینیوم پلاستیک بسیار موفق تر بوده است. پروتزهایی که با چنین مواد سبک ساخته می شوند، عملکرد ارگانی که سعی در جایگزینی آن دارند انجام می دهند.
با این حال، مهم ترین مشکل در این قسمت، واکنش روانشناختی بیمار است. توضیح جزئیات به بیمار، ملاقات با افرادی که تحت اینگونه عمل های جراحی قرار گرفته اند و صحبت با آن ها در مورد این که چگونه مشکلات خود را حل می کنند، نتایج خوبی به دست می دهد. پس از عمل ، تا زمانی که ورم بافت پراکنده شود و شکل نهایی خود را بگیرد، از پروتز موقت استفاده می شود.
مهمترین مشکلات قطع عضو که ممکن است پس از جراحی رخ دهد عبارتند از: عفونت می و خونریزی. عفونت می با رسیدن به رگ های خونی می تواند منجر به مرگ شود. اگر قطع عضو در یک مفصل مانند شانه، آرنج، مچ دست، کاسه زانو انجام شود، یعنی استخوان بریده نشده باشد، این روش disarticulation نامیده می شود.
به رغم کاهش جنگ ها در حال حاضر، افزایش میزان ترافیک و تصادفات در مواجهه با استفاده گسترده از مکانیزاسیون، محدوده استفاده از قطع عضو در حال افزایش است. یکی از مهمترین دستاوردهای جراحی معاصر این واقعیت است که حتی بازماندگان این نوع حوادث که آسیب شدید دیده اند، با استفاده از فرصت هایی که از طریق قطع عضو و تکنیک های پروتز ارائه می شوند، دوباره بازسازی می شوند.
آمپوتاسیون یا قطع عضو جراحی حذف تمام یا بخشی از یک اندام بدن مانند بازو، پا، انگشت پا، دست، ساق پا یا انگشت دست است.
قطع عضو پا – بالا یا پایین زانو – شایع ترین عمل جراحی قطع عضو است.
دلایل زیادی وجود دارد که ممکن است قطع عضو نیاز باشد. شایع ترین علت برای قطع عضو گردش خون ضعیف به علت آسیب یا تنگ شدن شریان ها که با نام بیماری شریانی محیطی شناخته می شود، است. بدون جریان خون مناسب، سلول های بدن نمی توانند اکسیژن و مواد مغذی مورد نیاز خود را از جریان خون دریافت کنند. در نتیجه، بافت آسیب دیده شروع به مردن می کند و عفونت ممکن است در بافت ایجاد شود.
سایر علل قطع عضو عبارتند از:
قطع عضو معمولا نیاز به بستری شدن در بیمارستان به مدت 5 تا 14 روز یا بیشتر بسته به عمل جراحی و عوارض آن دارد. این روش می تواند بسته به اندام قطع شده و سلامت عمومی بیمار متفاوت باشد.
آمپوتاسیون ممکن است تحت بیهوشی عمومی انجام شود (به این معنی که بیمار خواب است) یا با بیهوشی نخاعی، که بدن از کمر به پایین بی حس می شود.
هنگام انجام قطع عضو، جراح تمام بافت آسیب دیده را با بر جا گذاشتن بافت سالم تا حد امکان، حذف می کند.
پزشک ممکن است از چندین روش برای تعیین محل قطع عضو و چگونگی برداشتن بافت استفاده کند. این روش ها شامل موارد زیر است:
جراح ممکن است با دوختن فلپ های پوست فورا زخم را ببندد (به نام قطع عضو بسته). یا جراح ممکن است برای امکان نیاز به حذف بافت بیشتر، محل جراحی را برای چند روز باز گذارد.
سپس تیم جراحی یک پانسمان استریل را روی زخم قرار داده و ممکن است یک جوراب شلواری را روی انتهای عضو قطع شده قرار دهد تا لوله های زهکشی یا باند را نگه دارد. پزشک ممکن است اندام را در حالت کشش قرار دهد، که در آن یک دستگاه موقعیت عضو را حفظ کرده و یا ممکن است از یک اسپلینت استفاده شود.
ریکاوری بعد از قطع عضو به نوع روش و بیهوشی مورد استفاده بستگی دارد. درمانگر زخم پانسمان روی زخم را تعویض می کنند و یا ممکن است به بیمار تعویض پانسمان را آموزش دهند. دکتر بهبود زخم و هرگونه شرایطی که ممکن است با بهبود تداخل داشته باشد، مانند دیابت یا سخت شدن شریان ها را را تحت نظر گرفته و نظارت می کند. پزشک همچنین داروهایی را برای کاهش درد و کمک به پیشگیری از عفونت تجویز می کند.
اگر بیمار با درد فانتوم (دردی است که در فقدان یک عضو از بدن درک میشود) یا غم و اندوه و سوگ برای اندام قطع شده دچار مشکل شود، پزشک در صورت وم دارو و یا جلسات مشاوره توصیه می کند.
فیزیوتراپی، با تمرینات آرام و کشش های راحت شروع شده و اغلب سریعا بعد از عمل جراحی آغاز می گردد. تمرین با اندام مصنوعی ممکن است بعد از 10 تا 14 روز پس از عمل شروع شود.
در حالت ایده آل، زخم باید در حدود چهار تا هشت هفته بهبود یابد. اما شرایط جسمی و روحی برای از دست دادن یک عضو می تواند یک روند طولانی باشد. بهبود و توانبخشی درازمدت شامل موارد زیر خواهد بود:
عفونت قارچی انگشتان پا ممکن است در هر فرد رخ دهد ، با این حال این احتمال در افراد مبتلا به بیماری دیابت بیشتر است. اگرچه یک متخصص مراقبت های بهداشتی می تواند به درمان عفونت ناخن و انگشتان پا کمک کند، اما افراد مبتلا به دیابت، می توانند با یادگیری نحوه شناسایی و درمان قارچ از عفونت هایی که ممکن است در آینده رخ دهد پیشگیری کنند.
طبق اخبار پرشکی روز، عفونت قارچی انگشتان پا، شایع ترین نوع بیماری ناخن و پا است. حدود 50 درصد از تمام ناهنجاری ها و بیماری های ناخن ناشی از مسائل قارچی است. به جز عامل ژنتیک، دلایل اصلی بروز عفونت قارچی در قسمت انگشتان پا عبارتند از:
ممکن است به علت گردش خون ضعیف، انگشتان پا به اندازه دیگر مناطق بدن گرم نباشد. خنک بودن این ناحیه می تواند برای رشد قارچ بسیار مناسب باشد.
عرق کردن پا در جوراب و ماندن پا به مدت طولانی در جوراب نم دار و قرار دادن پا در شرایط مرطوب مانند رفتن استخر به طور مداوم می تواند احتمال رشد قارچ را افزایش دهد.
پوشیدن کفش هایی که بسیار کوچک هستند نیز می تواند جریان هوا بین انگشتان پا را کاهش دهد و آن ها را نسبت به عفونت های قارچی، آُسیب پذیرتر کند.
برخی تمرینات ورزشی اگر به طور منظم انجام شود می تواند به انگشتان و پنجه پا فشار بیاورد. به عنوان مثال، دوندگان ماراتن اغلب ناخن های خود را در طی مسابقات یا دوره های تمرینی از دست می دهند. این فشار بیش از حد می تواند ناخن و پوست پا را ضعیف و شرایط را برای عفونت های قارچی فراهم کند.
محافظت از انگشتان پا در برابر عفونت های قارچی شامل مراقبت چند مرحله ای است که شامل موارد زیر می باشد:
تمیز و خشک نگهداشتن پا یکی از کلیدی ترین عوامل پیشگیری از عفونت قارچی محسوب می شود. توصیه می شود که پاهای خود را حداقل یکبار در روز شستشو دهید و آنها را به دقت با یک حوله تمیز خشک کنید. افراد مبتلا به عفونت می توانند از برخی محصولات خاص که خواص خشک کنندگی پوست را دارند، استفاده کنند. برای آشنایی و خرید این محصولات با متخصص زخم خود م کنید.
پوشیدن جوراب هایی که اجازه دهد هوا در بین انگشتان شما آزادانه پخش شود، کلید اصلی محافظت از پاها در برابر رطوبت است. جوراب های نخی، پنبه ای و کتان و همچنین ترکیب این چند نوع با یکدیگر می تواند انتخاب درستی برای شما باشد. جوراب هایی که به راحتی عرق پاها را جذب کنند می توانند به خوبی از انگشتان پا در برابر عفونت های قارچی، محافظت کنند.
زمانی که سیستم ایمنی بدن ضعیف شود می تواند سبب ضعف گردش خون به ویژه در اندام های انتهایی بدن مانند انگشتان دست و پا شود. حفظ یک رژیم غذایی سالم که مملو از ویتامین های C و E باشد، می تواند موجب تسریع جریان خون شود. ماساژ دادن پا، چندین بار در هفته می تواند به جریان خون در پاها به طور یکنواخت کمک کند، همچنین جوراب های مخصوص افراد مبتلا به نوروپاتی می تواند گزینه مناسبی برای بهتر شدن جریان خون در قسمت پاها شود.
زخم بستر، آسیب دردناکی است که به علت فشار طولانی مدت بر روی پوست رخ می دهد. این زخم ها اغلب در نتیجه نشستن و یا دراز کشیدن در یک موقعیت برای مدت زمان طولانی، ایجاد می شود.
زخم بستر که به عنوان زخم فشاری شناخته می شود می تواند منجر به انواع مشکلات سلامتی شود. اگر دچار زخم بستر شده اید یا فردی را می شناسید که از زخم بستر رنج می برد، سریعا به مرکز درمان زخم مراجعه کنید.
علت اصلی بروز زخم بستر، فشار طولانی مدت بر روی پوست است که از جریان خون کافی به مناطق تحت فشار جلوگیری می کند.
اگر در تغییر موقعیت بدنی خود دچار مشکل شده اید، ممکن است در معرض خطر ابتلا به زخم بستر قرار بگیرید. افرادی که از اسپاسم عضلانی رنج می برند ممکن است بیشتر مستعد ابتلا به زخم های فشاری باشند و ممکن است به مراقبت های ویژه نیاز داشته باشند.
اگر یکی از اعضای خانواده شما از زخم بستر رنج می برد، با یک درمانگر زخم جهت دریافت راهنمایی لازم تماس بگیرید.
به دقت محل زخم را نگاه کنید و به دنبال نشانه هایی از عفونت بگردید، مانند:
نوع درمان زخم بستر بستگی به عمق و مرحله ( شدت ) زخم آن دارد.
شما می توانید زخم های مرحله یک را با آب و شامپو بچه بشویید و تمیز کنید و با یک لوسیون مرطوب کننده مخصوص از شکنندگی پوست محافظت کنید.
زخم بستر پیشرفته ممکن است نیاز به مراقبت های پزشکی داشته باشد. تیم مراقبتی شما ممکن است زخم را تمیز و آن را با پانسمان زخم مخصوص بپوشاند.
اگر زخم شما دچار عفونت شده باشد، ممکن است لازم باشد آنتی بیوتیک مصرف کنید.
سابقه:درمان زخم‌های مزمن، چالش برانگیزاست.عصرپیشرفته،comorbiditiesوفقدان دانش پزشکیاقوامcaretaker'sباراضافیهستند اینمطالعه نشان می‌دهدکه اگربیمارمحوربیماربتواندن‌ها رادردرمان زخم پا از آنها حمایت کند، تجزیه و تحلیلمی‌شود. یکی دیگرازاهداف،ارزیابی صرفه‌جویی در زمان و هزینه از طریقپزشکی از راه دور بود. بیماران و روش‌ها: در طول یک دوره تقریباً ۶ ماه، ۵۰درصدبیماراندرمحیط ambulant درمان شدند، ۵۰ درصد دیگر عمدتاً teledermatologyبودند. گروه tele از برنامه‌ای برای بارگذاری تصاویر، نتایج بالینی، و تاریخ استفاده کردند. بعد از معاینه، متخصص یک برنامه درمانیویکتاریخ برای the بعدی را فرستاد. نتایج: در کل، ۴۰ بیمار - ۲۰ نفر در گروه کنترل - ۲۰ زن، ۲۲ مرد؛ سنمتوسط: ۷۵سال (۳۹ - ۳۹ سال) در این مطالعه گنجانده شدند. در مجموع ۴ بیمار the را به تنهاییاداره کردند در حالی که ۳ بیمار توسط بستگانو۱۱بیمار تحت حمایت پرستاران قرارگرفتند. به طور کلی، ۱۹۶ درمان سرپایی در گروه کنترل (۱.۶ ملاقات/ بیمار / ماه)، در مقایسه با ۹۷ درمان سرپایی (۰.۶ دیدار بر سر بیمار / ماه) و ۱۸۲ teledermatologyconsults (۱ / ۳ / بیمار / ماه) در گروه از راه دور انجام شد. شش بیمار تنها درتنظیمات teledermatology درمان شدند. نتیجه‌گیری: نتایج حاصل از این مطالعهنشان می‌دهد که teledermatology به خوبی برای درمان زخم مزمن واجد شرایطاست؛ در عین حال teledermatology قادر به کاهش تعداد درمان‌های سرپاییاست،در برخی موارد به تنهایی ممکن است. این مساله زمان انتظار و هزینه‌های سفر برایبیماران را کاهش می‌دهد.تلفنهمراهبرایدرمان زخم به خوبی در میان بیمارانپذیرفته شد.
برای مقالات بیشتر به سایت دکتر دهقانی زادهمراجعه فرمایید.
منبع:زخم های مزمن
سه نوع دیابت عمده وجود دارد: نوع 1، نوع 2 و دیابت حاملگی.
دیابت نوع I: همچنین به عنوان "دیابت نوجوانان" شناخته می شود، این نوع زمانی اتفاق می افتد که بدن نتواند انسولین تولید کند. افراد مبتلا به دیابت نوع I وابسته به انسولین هستند، به این معنی که آنها باید انسولین مصنوعی را روزانه برای زنده ماندن آماده کنند.
دیابت نوع 2: دیابت نوع 2 بر نحوه استفاده از انسولین بدن تاثیر می گذارد. در حالی که بدن هنوز انسولین را تولید می کند، بر خلاف نوع I، سلول های بدن به طور موثر به آن پاسخ نمی دهند. با توجه به موسسه ملی دیابت و بیماری های گوارشی و کلیه، این شایع ترین نوع دیابت است و ارتباطات قوی با چاقی دارد.
دیابت بارداری: این نوع در ن در طول بارداری رخ می دهد زمانی که بدن می تواند به حساسیت نسبت به انسولین تبدیل شود. دیابت حاملگی در همه ن وجود ندارد و معمولا پس از زایمان از بین می رود.
انواع دیابت شایع تر عبارتند از دیابت مونوژنیک و دیابت وابسته به فیبروز کیستیک.
زخم های پای دیابتی به دنبال عوامل متعددی از جمله نوروپاتی محیطی، کاهش جریان خون، فشار کف بالایی و غیره می باشد و خطر مرگ و میر ناشی از مرگ و میر را کاهش می دهد. جنبه های حیاتی مکانیسم بهبود زخم و وضعیت فیزیولوژیک میزبان در بیماران مبتلا به دیابت، انتخاب یک استراتژی مناسب درمان بر اساس پیچیدگی و نوع زخم را ضروری می سازد. علاوه بر آنتی بیوتیکهای سیستمیک و مداخله جراحی، مراقبت از زخم به عنوان یک عامل مهم در مدیریت زخم پای دیابتی در نظر گرفته می شود. این مقاله بر استفاده از مواد مختلف مراقبت از زخم در پای دیابتی تمرکز خواهد کرد. از دیدگاه بالینی، مهم است که مواد مراقبت از زخم را بسته به نوع و درجه زخم تعیین کنید. این مقاله همچنین متخصصان بالینی را با روش ساده ای برای انتخاب مواد مراقبت از زخم در زخم پای دیابتی ارائه می دهد. نکته اصلی: زخم های پای دیابتی یک عوارض مهم دیابت هستند. هیچ روش معمولی در مورد انتخاب مواد مراقبت از زخم در زخم های پای دیابتی وجود ندارد. این مقاله شامل جنبه های اساسی مراقبت و مدیریت زخم است با تاکید ویژه بر انتخاب مواد مراقبت زخم مناسب بر اساس نوع بافت زخم. عوامل خطر زخم پا، طبقه بندی و درجه بندی زخم، باکتری شناسی، رویکرد تیم چند رشته ای، انواع debridement، اهمیت تخلیه، مراقبت از زخم و انتخاب بر اساس پیچیدگی زخم و خواص رژیم پخت در هر دسته بر اساس تجربه بالینی و تمرین بحث شده است.
شیوع افزایش دیابت منجر به بیماری همراه شده است [1]. اثرات بحرانی هیپرگلیسمی شامل عوارض میکروواسکولی (نفروپاتی، نوروپاتی و رتینوپاتی) و عوارض ماکروویوال (بیماری عروق کرونر، سکته مغزی و بیماری شریانی محیطی) می باشد. دیابت یکی از دلایل اصلی قطع عضو اندام تحتانی نیست، که اغلب پیش از زخم های غیر بهبود نیست. خطر ابتلا به زخم پا در افراد مبتلا به دیابت 15 تا 20 درصد است [2]. بیش از 15٪ زخم های پایه منجر به قطع عضو پا یا اندام می شود [3]. چندین مطالعات دیگر مبتنی بر جمعیت نشان می دهد که میزان بروز سالانه جمعیت زخم های پای دیابتی 0.5٪ -3٪ است. شیوع زخم های پا از 2 تا 10 درصد متغیر است [4]. تقریبا٪ 45-60٪ از تمام زخم های پا دیابتی صرفا نوروپاتیک است، در حالی که 45٪ هر دو از اجزای نوروپاتیک و ایسکمیک هستند [5]. تخمین زده شده است که در حدود 15 تا 27 درصد بیماران مبتلا به دیابت به علت عفونت، عمدتا (50 درصد) قطع عضو کمرمانند
زخم های جزئی، کاهش و سوختگی بخشی از زندگی است، اما برای افراد مبتلا به دیابت، آنها می توانند مسائل مربوط به سلامت جدی را ایجاد کنند.
بسیاری از افراد مبتلا به دیابت زخم هایی را ایجاد می کنند که به آرامی بهبود می یابند یا هرگز بهبود نمی یابند. زخم هایی که به خوبی نابود نمی شوند می توانند آلوده شوند.
عفونت می تواند به صورت محلی، به بافت های اطراف و استخوان، و یا به دور از مناطق بدن گسترش می یابد. در برخی موارد ممکن است حتی مرگبار باشند.
زخم پای دیابتی 15 درصد از افراد مبتلا به دیابت را تحت تاثیر قرار می دهد. این زخم های دردناک است که در نهایت منجر به قطع عضو پا می شود.
حتی اگر یک زخم آلوده نشود، می تواند سلامت و کیفیت زندگی فرد را تحت تأثیر قرار دهد. بریدن یا صدمه به پاهایا پاها می تواند درد و رنج و سختی داشته باشد.
حفظ کنترل دیابت می تواند خطر ابتلا به زخم ها و عوارض ناخوشایند، از جمله زخم های پا را کاهش دهد.
یک مطالعه 2013 نشان داد که ارتباط قیمتی بین قند خون و بهبود زخم وجود دارد. افرادی که تحت عمل جراحی برای زخم های دیابتی مزمن قرار می گیرند، احتمالا به طور کامل بهبود می یابند اگر گلوکز خون در زمان جراحی به خوبی کنترل شود.
دیابت باعث می شود که بدن برای کنترل قند خون پایین تر باشد. هنگامی که گلوکز خون باقی می ماند، به طور مداوم بالا می رود، عملکرد سلول های سفید خون را مختل می کند، در نتیجه ناتوانی در مبارزه با باکتری ها می شود.
دیابت، به ویژه اگر کنترل نشده باشد، همچنین با گردش خون ضعیف همراه است. سلول های قرمز خون در گردش خون به آرامی حرکت می کنند. این باعث می شود بدن برای ارائه مواد مغذی به زخم مشکل تر شود. در نتیجه، آسیب ها به آرامی بهبود می یابند یا ممکن است در همه موارد بهبودی نداشته باشند.
آسیب عصبی یکی دیگر از عوامل موثر بر بهبود زخم است. گلوکز خون کنترل نشده می تواند اعصاب بدن را آسیب برساند، به این معنی که افرادی که مبتلا به دیابت هستند، ممکن است به راحتی به راحتی پا را بدون آگاهی از اینکه زخمی شده اند، تضعیف می کنند. این می تواند آنها را از جستجوی درمان جلوگیری کند و زخم را حتی بدتر کند.
ضعف عرق، پوست خشک و ترک خورده، عفونت های ناخن انگور و ضعف های پا، بیشتر در افراد مبتلا به دیابت دیده می شود و خطر ابتلا به عفونت باکتریایی را افزایش می دهد.
زخم حاد نوع غیر اختصاصی، ضایعه اولیه در ایجاد زخم معده است. این حقیقت ثابت شده است که شواهد تجربی از آزمایشگاه و شواهد توصیفی به دست آمده در طی مراحل جراحی و استخراج وجود دارد. با این حال، تعداد کمی از محققان به توجه به زخم های حاد دستگاه گوارش فوقانی توجه کرده اند، در حالیکه ادبیات مربوط به زخم های مزمن فراوان است.
جمع آوری شواهدی از زخم های حاد بسیار دشوار است، زیرا آنها بسیار سریع بهبود می یابند و اکثریت بهبود می یابند بدون اینکه ردیابی شوند. زخم های حاد با رادیوگرافی دشوار است و تنها زمانی دیده می شوند که معده با گاستروسکوپ، عمل جراحی یا غربالگری بازرسی می شود. Selye2 گزارش می دهد که زخم های گوارشی حاد در واکنش زنگ خطر پس از استرس سیستمیک شکل گرفته است. او نشان داده است که تنش های مختلفی که قسمت های زیادی از بدن را تحت تاثیر قرار می دهند، مانند تروما، جراحی، سوختگی، عفونت، خستگی، یا عاطفی
عمدتا دو نوع زخم حاد وجود دارد؛ زخم های تروماتیک و زخم های جراحی 1.
یک زخم تروماتیک مانند یک برش کوچک، ساییدگی از طریق آسیب های بافتی گسترده هنگامی ایجاد می شود که نیروی بیش از قدرت پوست یا بافت های حمایت کننده زیر باشد. یک زخم تروماتیک براساس اینکه آیا درست است یا نه، طبقه بندی می شود.
یک زخم جراحی یا برداشتن و شستشو یا جراحی برای جراحی باز می شود. زخم یکپارچگی پوست را شامل اپیدرم و درم می کند. زخم های جراحی در ارتباط با پتانسیل عفونت در زخم طبقه بندی می شوند: آنها در نظر گرفته می شود یا تمیز، تمیز آلوده، آلوده و یا کثیف. زخم های جراحی که آلوده / کثیف و یا آلوده هستند، گاهی اوقات پس از جراحی باز می شوند، در حالی که عفونت حل می شود و سپس آنها بسته بندی شده بافتند. این به معنای بسته شدن اولیه تاخیر است. بسته شدن زودرس اولیه در این موارد می تواند برای نتیجه ی موفقیت آمیز مضر باشد.
مدیریت زخم شدید در ابتدا شامل موارد اضطراری می شود؛ احیا و بازسازی گردش خون به اندام / منطقه آسیب دیده. آسیب های مرتبط باید در نظر گرفته شود. تامین خون باید بهینه شود، هر گونه بافت ناباروری از بین می رود، زیرا این می تواند به عنوان نقطه مرکزی برای باکتری عمل کند و زخم آبیاری شود. آنتی بیوتیک ها و تتانیس معمولا به صورت پیشگیری استفاده می شود.
مداخله درست می تواند تا حد زیادی بر نتایج بیمار اثر گذارد: اسکار، زمان بهبودی و کیفیت زندگی. با هر زخم حاد، عملکرد پس از عمل زخم و کنترل درد ضروری است. اگر درد به اندازه کافی کنترل نشود، می تواند میزان جذب اکسیژن را کاهش دهد، مرگ و میر و بیماری را افزایش دهد، تحرک را تحمل کند و طول عمر بیمارستان را افزایش دهد.
برای این نوع زخم، انتخاب پانسمان باید بر اساس جذب زخم اگزودا، حمایت از هموستاز و محافظت از زخم از عفونت باشد. این نیز برای مدیریت منطقه پر زخم حیاتی است. سطوح Exudate می تواند در طول فاز التهابی بالا باشد و نشت اگزودا خورنده بر روی پوست اطراف زیر پوشش می تواند منجر به تجمع شود. حفاظت از ناحیه پرای زخم با تهیه فیلم سستی بدون لکه مانند LBF ممکن است مناسب باشد 2.
در طی زخم، ناحیه آسیب دیده می تواند با بافت نابارو یا مرده پر شود. این می تواند برای توانایی بدن برای بهبود و ایجاد پوست جدید مضر باشد، بنابراین ممکن است برای حذف این مواد مرده لازم باشد. به این ترتیب، debridement برای تهیه بستر زخم برای ارتقاء سریع و کارآمد درمان ضروری است.
چرا debridement مهم است؟ Debridement ترویج روند بهبود زخم به روش های مختلف است. پوست مرده نه تنها مانع توسعه بافت های سالم جدید می شود، بلکه باعث می شود که منطقه آسیب پذیرتر به عفونت باشد. همچنین می تواند علائم عفونت را پنهان کند، زیرا بافت مرده می تواند بوی و اکسود را افزایش دهد، و آن را برای باکتری ها و دیگر مهاجمان مضر خارجی گسترش می دهد.
چگونه debridement کار می کند؟ گاهی اوقات، debridement به طور طبیعی به لطف خود به توانایی بدن برای از بین بردن بافت مرده رخ می دهد. با این حال، در اغلب موارد، به یک روش پزشکی نیاز دارد. دو دسته مختلف از debridement وجود دارد: فعال و autolytic. Debridement اتوماتیک شامل استفاده از هیدروکلوئید ها و هیدروژل ها برای افزایش رطوبت در منطقه آسیب دیده به منظور تخریب آن، به طوری که بدن به طور طبیعی از بین می رود بافت مرده. debridement فعال شامل حذف کتابچه راهنمای کاربر از مواد necrotic است، و آن را در انواع مختلفی از روش ها، از جمله:
Debridement جراحی: در طی این عملیات، یک متخصص کلیه مواد نایروتیک را با استفاده از یک اسکالپل و فورسپس به طور کامل از بین می برد و موجب تیر زخم خونریزی می شود. شستشوی دندانه دار: این شبیه به دبریدمان جراحی است، به جز اینکه استفاده از قیچی جراحی را شامل می شود. درمان لارو: قرص ها یا لاروهای آنها بر روی زخم قرار می گیرند و در پوست مرده پوست می کنند و بافت سالم را پشت سر می گذارند. همه زخم ها به خوبی برای debridement مناسب نیستند. طبق گفته پرستار تایمز، زخم های حاد معمولا نیازی به حذف بافت مرده ندارند، در حالی که زخم های مزمن مانند زخم های پا یا زخم بیشتر به مواد دست و پا زخم دست می یابند. با این وجود، یک متخصص معالج ارزیابی جامع را انجام می دهد تا تعیین کند که آیا شما نیاز به این روش برای تسهیل بهبود زخم دارید. عوامل مانند وضعیت سلامتی عمومی بیمار، اندازه و محل زخم، احتمال عفونت زخم و حضور اگزودا نیز در بازی وجود دارد.
تشکیل اسکار یک پاسخ عادی پس از هر آسیب یا جراحی است؛ این روش جراحی زخم بدن است. بافت اسکار ممکن است تنها پوست سطحی باشد، یا ممکن است بافتهای عمیق زیر پوست، از جمله اعصاب و تاندون، شامل شود.
یک زخم فعال ممکن است قرمز، بلند، قوی و ضخیم باشد. زخم ها می توانند بیش از حد حساس شوند و می توانند حرکت و عملکرد را محدود کنند جراح دست یا متخصص دست شما ممکن است درمان های مختلفی را پس از آسیب دیدن شما بهبود بخشد، کاهش را بسته و سوزن ها برداشته شوند. مدت زمان درمان زخم بستگی به نوع آسیب یا جراحی دارد. درمان مدیریت اسکار ممکن است شامل موارد زیر باشد:
ماساژ اسکرینتی می تواند به کاهش حساسیت کمک کند و مناطقی عمیق تر را که به نظر می رسد "ساقط" کند، از بین ببرد. ماساژ اسکرین کمک می کند تا یک اسکار صاف و متحرک ایجاد شود. شما می توانید از هر نوع کرم ضدآفتاب مانند واکسن، کره کاکائو یا لوسیون دست استفاده کنید. بافت باید در جهت زخم ده دقیقه دو بار در روز ماساژ داده شود. این مفید است 3-6 ماه یا تا زمانی که به نظر می رسد کمک می کند. برنامه های کنترل شده مبتلا به سرطان می توانند مانع از سفتی مفصل های نزدیک و تاندون های زیر پوست شوند. ژل سیلی را می توان بر روی پوست در ورق یا مایع گذاشت (شکل 1). ورق های سیلی می توانند شسته شوند و دوباره استفاده شوند. ژل سیلی خشک می شود به عنوان یک لایه بسیار نازک و در سطوح پوست منحنی که در طول روز حرکت می کنند. سیلی درمان بهترین استفاده از 12-24 ساعت در روز برای 3-6 ماه است. تکه کردن / بسته شدن اسکار می تواند به کاهش تورم و تنش کمک کند. ماساژ، ارتعاش و مالیدن زخم ها با بافت های مختلف می تواند به زخم های بسیار حساس کمک کند. این اتفاق می افتد وقتی که اعصاب در پوست و بافت های عمیق تر آسیب یا جراحی را تحت تاثیر قرار می دهد. اسکار نیز ممکن است در ذرات کمی ساینده فرو ریخته شود. هدف از این کاهش حساسیت به زخم است و برای کمک به پوست و اعصاب در برابر نیروهای عادی زندگی روزمره تحمل می شود. این فرایند "حساس کردن" اسکار می تواند تا 4 ماه طول بکشد. این می تواند به زودی به عنوان پوست و ترمیم بافت ها آغاز شده است. تزریق یا جراحی می تواند برای مشکلات خاص اسکار موثر باشد. زخم زخم یا سایر آسیب های جدی تر می تواند نیاز به درمان تهاجمی داشته باشد. دستکش های ویژه یا درمان موضعی ممکن است برای زخم های سوختگی استفاده شود. بعضی از زخم ها تا یک سال طول می کشد تا بالغ شوند. بنابراین، برخی از تجدیدنظرهای اسکار (جراحی که موجب بروز زخم می شود تا ترکیب شود) ممکن است تا یک سال پس از جراحی / جراحی ارائه نشود. زخم ها روند شفابخش را به پایان رسانده اند، زمانی که نور در رنگ، صاف و دیگر حساس به لمس نیستند. یک زخم تازه (زرد، قرمز، بلند، ضخیم و حساس) باید از نور خورشید محافظت شود. قرار گرفتن در معرض آفتاب می تواند آن را تیره کند
ویتامین D ویتامین محلول در چربی است که معمولا در غذاها یافت نمی شود. منابع خوب ویتامین D عبارتند از غلات غنی شده، شیر غنی شده و ماهی های با محتوای چربی بالا مانند سالمون. این مواد مغذی همچنین در داخل بدن از طریق قرار گرفتن در معرض اشعه ماوراء بنفش از خورشید تولید می شود. ویتامین D جذب شده توسط قرار گرفتن در معرض نور خورشید، مواد غذایی و مکمل های غذایی از لحاظ ارگانیک بودن غیرفعال است و از طریق فرایند شیمیایی که یک گروه هیدروکسیل (-OH) را به یک ترکیب ارگانیک می دهد (هیدروکسیل شدن). این فرایند شیمیایی ویتامین D را به کالسیدیل و کلسیتیرول تبدیل می کند که بدن می تواند آن ها را جذب کند.
امروزه که بیش از یک قرن پس از آنکه سه جایزه نوبل برای کشف ویتامین D اهدا شده است گذشته، شواهد واضحی نشان داده اند که این به اصطلاح ویتامین، در واقع یک هورمون استروئیدی پلیوترروپیک است که مشابه سایر هورمون های استروئید است. نقش ویتامین D در کاهش خطر بسیاری از بیماری های مزمن مانند سرطان های رایج، بیماری های خودایمنی، بیماری های عفونی و بیماری های قلبی عروقی دارای اهمیت زیادی است. هنگامی که پوست زخمی می شود، مقدار بالایی از مصرف ویتامین D موجب ارتقاء بهبود و رسیدن به نتایج بهتر خواهد شد. علاوه بر این ویتامین D باعث ایجاد کاتئلیسیدین یعنی همان پپتید ضد می می شود که سیستم ایمنی بدن برای مبارزه با عفونت زخم استفاده می کند.
ویتامین D در بدن برای جذب کلسیم، رشد و بازسازی استخوان ضروری است. سطح پایین ویتامین D با بسیاری از بیماری های مزمن، شرایط التهابی و افزایش خطر مرگ و میر همراه است. کمبود ویتامین D با سرطان های رایج، بیماری های خود ایمنی، بیماری های عفونی و بیماری های قلبی عروقی همراه است. کمبود ویتامین دی در کودکان باعث ایجاد راشتیسم در کودکان و نرمی استخوان در بزرگسالان می شود. ویتامین D بهمراه کلسیم به جلوگیری از پوکی استخوان در افراد مسن کمک می کند. ویتامین D دارای گیرنده های تقریبا در هر سلول بدن است.
علاوه بر ارتقاء سلامت استخوان، ویتامین D در سایر فرآیندهای بدن مانند مدولاسیون رشد سلولی، عملکرد ایمنی، کاهش التهاب و فعالیت عصبی-عضلانی نقش دارد. بیش از 200 ژن، از جمله ژن هایی که در تکثیر سلولی، تمایز سلولی، آنژیوژنز و آپوپتوز هستند، به ویتامین D نیاز دارند. ویتامین D برای تنظیم سلول ها در بافت های مختلف، از جمله کراتینوسیت های اپیدرمی مورد نیاز است. این کار با اصلاح عوامل رشد و سیتوکین ها انجام می شود. ویتامین D می تواند با افزایش تولید فاکتورهای رشد اپیدرمال و پلاکت ها، بهبود زخم را تحت تاثیر قرار دهد.
هیئت غذا و تغذیه آکادمی ملی پزشکی حداکثر میزان مصرف (DRI) ویتامین D را بر اساس مصرف روزانه مورد نیاز برای ارتقاء سلامتی استخوان و متابولیسم مناسب کلسیم در بزرگسالان سالم تعریف کرد. DRI ویتامین دی 400 واحد بین المللی (IU) برای کودکان تا 12 ماهگی، 600 واحد برای سنین 1 تا 70 و 800 واحد برای افراد بالای 70 سال است.
قرار گرفتن ناکافی در معرض نور خورشید و بیماری های مزمن همچنان به ایجاد کمبود ویتامین D در افراد با سنین مختلف ادامه می دهند. کمبود ویتامین D، مقدار ویتامین دی کمتر از 20 نانوگرم در میلی لیتر تعریف می شود و کمبود آن بین سطوح 20 تا 30 نانوگرم در میلی لیتر، حدود 1 میلیارد نفر در سراسر جهان را تحت تاثیر قرار می دهد.
اخیرا نشان داده شده است که ویتامین D اثرات مثبتی در بیماری های مختلف عروقی با ترویج آنژیوژنز و مهار پاسخ های التهابی ایجاد می کند. مطالعه ای که نقش ویتامین D در بهبود زخم های پوستی در موش های دیابتی ناشی از استرپتوزوسین ایجاد می کند، نتیجه گرفته است که مکمل ویتامین D می تواند به میزان قابل توجهی میزان بهبود زخم را افزایش دهد.
رزاقی و همکارانش تأثیر مکمل ویتامین D بر بهبود زخم و وضعیت متابولیک بدن افراد مبتلا به زخم پای دیابتی را مورد بررسی قرار دادند. یافته های این مطالعه نشان داد که مکمل های ویتامین D بر میزان تثبیت گلوکز خون و میزان کلسترول اثر مثبت دارند. این مطالعه همچنین گزارش داد که ویتامین D میتواند اثر ثانویه ای بر بهبود زخم در اثر بهبود وضعیت کنترل گلیسمی در افراد مورد مطالعه داشته باشد. پس از بررسی رابطه بین ویتامین D و آسیب های فشار و زخم بستر در افراد مسن در خانه سالمندان، کالاوا و همکارانش نتیجه گرفتند که کمبود ویتامین D یک عامل خطر مستقل برای توسعه زخم بستر نیست.
اگر چه ارتباط بین مکمل ویتامین D و بهبود زخم به وضوح مشخص نشده است، ما می دانیم که این ماده مغذی برای حفظ سلامت استخوان ضروری است. کمبود ویتامین D بسیار رایج است و می تواند بر سلامت بدن تاثیر منفی بگذارد. مع کردن کمبود ویتامین D ساده و ارزان است و دارای مزایای سلامتی زیادی است.
برای مقالات بیشتر به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه کنید.
منبع:ویتامین D
درباره این سایت